«دکتر قاسم اکسیری‌فرد»، در آستانه ٤٠سالگی هنوز مانند جوانان به‌غایت درس‌خوان دیده می‌شود. او با نظم قدم برمی‌دارد. کوله‌پشتی‌اش انگار عضوی از بدنش شده و با موهای سه‌سانتی به‌هم‌ریخته، ته ریش جو‌گندمی‌شده و عینک قاب‌ضخیمش، یک «شریفی» تمام‌عیار است.